EBC Finals 2025: 1.FI: Jantso Jokelin – 2.GR: Eliane One Woman Band – 03.UK: Alice Armstrong Band – 04.AU: Peter Kern – 05.PL: Wild Flame – 06.HU: Daniel Szebenyi – 07.CH: Mark Slate & Rotosphere - 08.DE: The See See Riders

Nog acht landen bleven er na twee dagen en na beraadslaging van de jury in de finale in Split over. Slechts één land kon de winnaar worden van de 13de editie van de EUROPEAN BLUES CHALLENGE, de weg naar de IBC in Memphis (TN). De volgorde van optreden was voor de buitenwereld onbekend en werd bepaald door de jury. Wij vatten, refererend naar de twee voorbije dagen, de FINALEDAG hieronder in a nutshell als volgt samen…

Als opener werd de jonge Fin, JANTSO KOKELIN geloot. Dat deze revelatie uit Kopenhagen al solo imponeerde, kon je al lezen. Hij overtuigde in de finale opnieuw vooral door zijn eigenwijze en hedendaagse aanpak van blues standards. Zo blies hij “Sitting on Top of the World”, een nummer van Walter Vinson & Lonnie Chatmon (The Mississippi Sheiks) uit 1930, op harmonica en met loopings letterlijk nieuw leven in. Jantso bewees dat hij anno 2025 een authentieke hedendaagse blues muzikant is die indruk maakt.

Tweede terechte finalist was de jonge Griekse, ELIANE ONE WOMAN BAND. Zij is als singer-songwriter niet op haar mondje gevallen. Ze liet met “Angry Blues” horen dat ze boos was en stak met een nummer als “The Classes of the Train” de vinger dieper in de wonde van de “human soul”. Als je met haar de trein neemt, moet je kiezen, kiezen voor de juiste wagon. Want de eerste wagon is de duurste, hij heeft fluwelen stoelen, is comfortabel en erg chic. De tweede is de goedkoopste en de volste… Het is op het einde zoals ze zong “It Doens’t Matter”, of net wel?…

Wat moeten we nog méér schrijven over de gedoodverfde finalist/winnares, ALICE ARMSTRONG? Dat deze extravagante, zelfzekere Britse al vanaf de eerste song meteen e.e.a. duidelijk maakt als ze heel geëmotioneerd zingt: “This ain't, this ain't the life I chose…”? Bewapen deze getalenteerde frontvrouw met een top band, met als gitarist Olly Knight-Smith die BB King als het ware tot leven wekt, met een top drummer als Kev Hickman (Catfish), bassist Josh Rigal en de wervelende orgelist Stevie Watts, dan behoeft iedere verstaander geen woorden. Joe Bonamassa nodigde haar al uit op de prestigieuze “Keeping the Blues Alive Mediterranean Cruise”, hij wist maar al te goed waarom! Alice’s “train of success” keeps rolling on…

Dat PETER KERN als derde solist ook de finale haalde, was een zowat een vanzelfsprekendheid. De stem van deze zelfzekere Oostenrijker uit Wenen valt op en zijn fingerpicking skills op akoestische gitaar zijn bijzonder. Hij demonstreerde dit o.a. met “Rambler” dat hij uit zijn debuut album ‘Young and Restless’ (1999) plukte en met een knipoog naar Bo Diddley, “Do It While You Can” uit het vervolgalbum, ‘Guitar Man’ (2024). Peter rondde zijn set af met een waarheid als een koe: “Live is Stranger than the Blues…”.   

Door haar gedrevenheid trok de flamboyante zangeres Adeama Walkowiak met WILD FLAME, de Poolse inzending, al heel wat aandacht. Dat ze dat in de finale zou overdoen bleek met nummers als het funky “Just My Imagination” en uiteraard “Cold Sweat”, dat hier inclusief een portie Strat-geweld van Oskar Kunicki, niet mocht ontbreken. Wild Flame sloot af met “No Looking Back”, een aanstekelijke boogie, wat altijd werkt. Je moet van betere huize zijn om met drie nummers de job te klaren!

Ook voor de Hongaar DANIEL SZEBENYI was de formule duidelijk en werd de halve finale met nog wat extra peper over de witte en zwarte toetsen over gedaan. Eenmaal achter zijn piano zat Szebenyi op zijn eiland, waar alles moet wijken voor de groove die soms erg jazzy en chaotisch is en die hij graag met iedereen deelt. Ook nu weer was zijn Hongaars voor velen onverstaanbaar, waardoor er van de ballade met de titel die leek op “T Blues” bij de meesten niet veel bijbleef. Soit. Daniel Szebenyi zag, kwam en overdonderde…

Dat MARK SLATE & ROTOSPHERE een finale plaats behaalde heeft o.a. met het hoge aanstekelijke “live”-gehalte van deze Duits/Zwitserse band, vakkundig aangevoerd door de charismatische frontman Marko Schiefer alias Mark Slate uit Aargau met de steun van gitarist/bandleider Nic Niedermann, te maken. Niet alleen met hun Gruyère kaas met gaten en hun Matterhorn Tablerone chocolade maakten ze al naam, nu ook met blues als je het mij vraagt. “We Need the Blues (indeed) Every Day”…

Laatste finalist was de verrassing van de 13de editie, THE SEE SEE RIDERS. In 2018 bewees Nederland met The Ragtime Rumours dat je met ragtime en gypsy getinte nummers ver kunt geraken. Armano Persau & Rebekka Wagner startten in 2017 als duo de band en zijn sindsdien met Stephan Goldbach & Benjamin Lojak uitgegroeid tot een dynamische vierkoppige swing band. Na twee albums en een ep stonden ze nu in de finale. Dat hun swing sinister -geheimzinnig en tegelijk bedreigend- is, maakt alles nog fascinerender.

De uitslagen:

Winners of the 13th EBC:
 
1. ALICE ARMSTRONG BAND (UK)
2. Wild Flame (PO) – 3.The See See Riders (DE)

Best Solo/Duo Artist: JANTSO JOKELIN (FIN)

Voor de volgende editie, voor de 14th EBC-2026, werd éérst BILBAO in de Spaanse autonome regio Baskenland in de wandelgangen genoemd. Op vrijdag, tijdens de General Assembly EBU (geleid door Davide Grandi), werd van 26-28/03/26 echter CAZORLA in de Spaanse provincie Jaén in de regio ANDALUSIE als organisator aangedragen. Wordt zeker nog vervolgd!

Eric Schuurmans